Previous Lesson -- Next Lesson
a) Ataların Yaşadığı Günlerin Tarihi (Elçilerin İşleri 7:1-19)
Elçilerin İşleri 7:9-16
“Yusuf’u kıskanan atalarımız, onu köle olarak Mısır’a sattılar. Ama Tanrı onunlaydı ve onu bütün sıkıntılarından kurtardı. Ona bilgelik vererek Mısır Firavunu’nun gözüne girmesini sağladı. Firavun da onu Mısır ve bütün saray halkı üzerine yönetici atadı. Sonra bütün Mısır ve Kenan ülkesini kıtlık vurdu, büyük sıkıntılar başladı. Atalarımız yiyecek bulamadılar. Mısır’da tahıl bulunduğunu duyan Yakup, atalarımızı oraya ilk yolculuklarına gönderdi. Mısır’a ikinci gelişlerinde Yusuf kardeşlerine kimliğini açıkladı. Firavun böylece Yusuf’un ailesini tanımış oldu. Yusuf haber yollayıp babası Yakup’u ve bütün akrabalarını, toplam yetmiş beş kişiyi çağırttı. Böylece Yakup Mısır’a gitti. Kendisi de atalarımız da orada öldüler. Kemikleri sonra Şekem’e getirilerek İbrahim’in Şekem’de Hamor oğullarından bir miktar gümüş karşılığında satın almış olduğu mezara konuldu.”
İstefanos olayları bir ilahiyat dersi vererek ya da kelime oyunları kullanarak açıklamadı. Bunun yerine, soruşturma kurulunun önünde Kutsal Kitap’a dayalı olarak imanla konuştu. Zaten bu ulusun çocukları olanları görüyordu. Tüm bilgileri ezberden ya da belgelerle açıklamak yerine, Yeni Antlaşma’yı en uygun şekilde anlatabileceği örnekler seçti. Zaten önderler tarihi olayları çok iyi biliyorlardı.
İstefanos, Tanrı’nın İbrahim’i lütfu aracılığıyla seçtiğini söyledi. Çünkü Yeni Antlaşma yapılan işlere değil, lütufa dayanan bir antlaşmaydı. Daha da ileri giderek Yusuf’un hayatının bir nevi Mesih’i sembolize ettiğine değindi.
Babaları Yusuf’a daha iyi davrandığı için kardeşleri kıskanmışlardı. Oysa ki Yusuf onlara göre daha genç ve tecrübesizdi. Aynı şekilde, İsa Mesih de kendinden daha tecrübeli kardeşler tarafından kıskanılmıştı. Birçok insan ondan hoşlanmıyordu. Babası O’na hastalıkların, cinlerin ve ölülerin üzerinde harika bir yetki ve güç vermişti. Böylece birçok kişi Nasıra’ya, öğretmen İsa’ya koşturmaya başladı. O’nu, başkâhin ve yazıcılardan bile daha çok onurlandırdılar.
Yusuf’un kardeşleri onu nasıl ucuz bir fiyata sattılarsa, bu ulusun liderleri de İsa’yı Romalılar’ın eline aynı şekilde teslim etmişlerdi. Kardeşlerinin Yusuf’a nefreti arttığı gibi, Yahudiler’in öfkesi de İsa’ya karşı artmıştı.
Fakat buna rağmen, Tanrı uzak diyarlarda bile olsa Yusuf’un yanındaydı. Tanrı aynı zamanda Mesih’in ölümünde de O’nunla bereberdi. O’nu ölümden diriltip yeni bir yaşam verdi. Firavun, Yusuf’u yüceltip ülkenin en önemli ikinci kişisi yaptığı gibi, Tanrı da İsa’yı yüceltti ve sağ yanında oturmasını sağladı. O’na yer ve gök üzerindeki tüm yetkiyi verdi. Bugün dahi bizim gündelik ekmeğimiz ondan gelir. Yüce olan Rab şöyle demişti: “Bensiz hiçbir şey yapamazsınız” (Yu.15:5).
Vaadin çocukları, saygı duyulan kardeşlerinden uzak yaşayıp onun hakkında hiçbir şey duymadılar. Fakat Yusuf onları tanımıştı. İlk kez geldiklerinde onlara yardım etmişti, ancak kendisini tanıtmamıştı. İkinci buluşmalarında onlara tam bir yücelik içinde kim olduğunu söylemişti. Kardeşleri ondan korkmuştu, çünkü Yusuf hem Mısır’ın yöneticisi hem de onlara verilen yiyeceklerin tek sorumlusuydu. Oysa ki, onlar kardeşlerini satmışlardı. İstefanos umutla İsa Mesih’in kendisini bu katı yürekli liderlere tanıtmasını istiyordu. Kabul etmedikleri ve öldürdükleri İsa’nın kim olduğunu anlama¬larını, yere kapanarak O’na tapınmaya başlamalarını umut ediyordu.
Yusuf’un pişman olup babalarının evine dönen kardeşleri gibi, İstefanos da umutla bu 70 liderin uluslarına dönüp, Oğul’un yaşadığını ve kardeşlerinin yüceltildiğini anlatmalarını bekliyordu. Onlara şöyle diyordu: “Bizler O’nu öldürdük, fakat Rab O’nu diriltip yüceltmeyi uygun gördü. Bizler tamamıyla kokuşmuş durumdayız, ama gelin tövbe edelim. Tüm yüreğimizle Rab’be dönelim.” Yakup ve ailesi tam 75 kişi olarak Yusuf’a geldiler. Tıpkı bunun gibi İstefanos da bu halkın yüreğini İsa’ya vermesini bekliyordu. O’nun önünde eğilip yüceltmelerini arzuluyordu. Yusuf, yüce bir lider olduğu halde babası gelince onun önünde eğilmiş ve firavunu tanıtmıştı. Aynı şekilde Mesih kendi bozulmuş ulusunun önünde eğiliyor, onları temiz kılıp Göksel Babaları’yla tanışmalarını sağlıyor.
İstefanos bunlara rağmen duymak istemeyen bu kişilere vaaz ediyordu. Hâkimlerin yürekleri sertti. Kutsal Ruh’un merhametli sesini duymuyorlar, gülerek İstefanos’un yapmış olduğunu düşündükleri hataları yüzüne vuruyorlardı. Yakup’un İbrahim’in mezarına gömüldüğü konusunu ona anlatıyorlardı. Aslına bakarsanız, İbrahim Hevron’da kendi sahip olduğu bölgede gömülmüştü. Yakup ise Şekem’de Nabulus yakınlarına gömülmüştü. İstefanos’un zamanında bu konuları farklı yorumlayan birçok grup vardı. Burada yargıçların İstefanos’un tanıklığına müdahele etmediklerini ya da hatasını araştırmak için çok ciddi olmadıklarını görüyoruz (Yar.23:16-17, 23:18, 50:13; Yşu.24:32).
Dua: Göklerdeki Babamız, kendi Oğlu’nu yüceliğini duyurmak için gönderdiğinden dolayı adını yüceltiriz. Yüreklerimizdeki sertlik için bizleri affet. Bizlerdeki Ruhun’un çalışmasını daha da bereketle. Böylece bizlerde çalıştığını daha iyi bir şekilde görelim ve bu garip dünyada sözünü duyuralım. Amin.
Soru 35: Yusuf, İsa Mesih için nasıl bir örnekti?